BENDEKİ ORUÇ ALGISI

Orucu uykuya tutturanlardanım ben.

Size nasıl söyleyeyim; aç olunca şarjı azalan telefon gibi ışığı kısıyorum. İnsülin direnci filan var mı diye doktora gittim. Yooo, tamamen camışlıktan!

Her ramazan geldiğinde sevinsem de “Daha geçen gün oruçtuk, ne çabuk geldi mübarek.” derim.

Acıkınca da “Allah bizi niye aç bekletiyor uaaa” diye ağlarım.

E neden tutuyorum o zaman? Tutmam gerektiğine inanıyorum. Tutunca kendimi güçlü ve başarılı hissediyorum iftardan sonra. (İftardan sonra ama…)

Son yıllarda bunu bir “haz erteleme” olarak görüyorum. Bir gelişim ve irade sınavı benim için.

Bi de ben Allah’ı seviyorum ya. Oruç tutmak benim için bir sevgi göstergesi.

“Allahım, bak en sevdiklerimden birinden vazgeçtim” demek… Mesela alkolü çok sevip Ramazan’da buna ara veren insanın davranışı da çok samimi geliyor bana. En sevdiği şeyden vazgeçmiş.

Sanki ben oruç tutunca Allah seviniyor gibi.

Bu benim kafamdaki Allah algısı tabi ki.

Tabi ki, adalet gereği zor şartlarda oruç tutan biriyle, benim günün yarısını uyuyarak geçirdiğim orucun mükafatı aynı değildir ama, ben aç küppek oruç tutmuşsam bu değerli bir şey bence. Bunu kimse için yapmam çünkü.

Her şeyi ve kedileri yaratan Rabbin çok muhteşem bir varlık olduğunu düşünüyorum. O’nun için yapılan, insanın kendinden verdiği her şey çok kıymetli.

Ramazanı sevmemde şunun da etkisi olabilir:

Bizim çocukluğumuzda Ramazan kışa gelirdi. Kısacık günde sıcacık sofralar olurdu. Ramazan hep bir coşku ve mutluluktu ailemiz için. Biz yarım gün oruç tutardık. Ertesi gün bir daha yarım gün… Sonra birbirine dikerdik oruçları. Acıkıp susayınca bir mola verip devam ederdik bazen. Babam satın alırdı oruçlarımızı. İftar davetlerimiz olur, şen şakrak teravihe gidilirdi. Yaza denk geldiğinde yaylada geçirmeye başladık. Annem biraz fazla yemek yapar, suya giderken yaşlı nenelere yemek götürür, suyumuzdan biraz verip eve dönerdik. Biz gözden kaybolana kadar dua ederlerdi. ‘Kırmızı Başlıklı Kız’ gibi hissederdik kendimizi.

Ramazan sonu bayramdı zaten; şeker toplardık, harçlık alırdık, birbirimize sarılırdık.

Oruç tutmayan birini dövmek hiç aklımıza gelmedi. Aksine oruçken daha dikkatli ve sabırlı davrandık ki, tuttuğumuz oruç bir işe yarasın. O yüzden de hep saygı gördük oruçluyken. Kimse yanımızda bir şey yiyip içmedi. Yemek içmek zorunda kalan binbir özür diledi. Rahat olması için zor ikna ettik.

Oruç, kendini tutmasıdır insanın. Sabırdır.

Zaman zaman hayatında sıkıntı yaşayan arkadaşlarıma tavsiye ediyorum; bir gün dahi olsa dene.

Tavsiye ederim. Hakikaten güzel bir meydan okuma.