KAYBOLMAKTAN KORKMUYORUM

Yer, yön, adres bulma konusunda çok zayıfım. Bu, Atuk ailesinde infiale yol açıyor. Tek başıma bir yere gideceksem, evden bir fedai muhakkak peşime takılıyor. Tek gitmeme çok kızıyorlar.

Bu durumu en çok mesele haline getiren de tabii ki Özkan Efendi. Sanki ben tek başıma bir yere gidersem, bin yıllık gizli düşmanlarım açığa çıkıp ejderhalarıyla beni kaçıracaklarmış gibi davranıyor. Yol tarifini dini bir meselenin tebliği ciddiyetiyle yapıyor. Ola ki, dikkatim dağılırsa ya da başka bir şey söylersem hemen kızıyor. Kaybolmamdan korkuyormuş.

“Yar gözlerinde kaybolmuşum. İstanbul’da kaybolsam ne çıkar?  Isısısıs” diye sulandırayım bi dahaki sefere.

Ben kaybolmaktan korkmuyorum. İlla ki bulurum. Elim ayağım tutuyor, konuşabiliyorum. Okumuşluğum da var. Neden korkacakmışım? Ha, kayboluyor muyum? Evet.

Kaybolmak sadece geç ulaştırıyor beni gideceğim yere. Eninde sonunda gidiyorum.

Arapça bilmeden A1 İngilizcemle hacca gittim. Tek başıma Mısır’da yaşadım bir sene. Tamam, hep yanımda birileri vardı ama tek başıma da dolaştım bir kilometre karelik alanda. Onun korktuğu gibi bir şey olsaydı; muhtemelen şu an ismim, babamın soyadıyla bir mezar taşında yazıyor olacaktı.

Korkularını besleyecek çok işler yaptım evet. Şişli ile Beykoz’u karıştırdım. Evin sokağı dışındaki yerlerin hepsini birbirine benzettim. Eve yarım saatlik mesafedeki yerlerin arka sokak olduğunu iddia ettim. Yaptım bunları. Ama bir sorun niye yaptım? Her yer birbirine benziyor mübarekler!

Hiç ama hiç bir mahalle dokusu, -ne bileyim- bir mahalleye, bir şehre özgü bir şey yok.

Özkan, ciddi ciddi bu duruma üzülüyor. Her yanlış bildiğim yerde başımı okşayıp teselli ediyor. Bildiğim yerlerde gözleri parlıyor.

Benimse kafamın içini sakinleştirmek, hayattaki yolumu, menzilimi bulmak gibi kaygılarım var oysa. Korkuyorsam böyle kaybolmaktan korkuyorum. Ama yine de ruhumun navigasyonuna güvenip yol alıyorum.

Elbet menzilime varacağım elbet.